Kozioł oporowy

[Gżągal]

Kozioł oporowy stanowi zazwyczaj zakończenie toru, skutecznie uniemożliwiając wyjechanie z niego. Obecnie na polskiej sieci kolejowej możemy spotkać:

- Kozioł oporowy stały
- kozioł oporowy betonowy
- kozioł oporowy samohamujący

W Polsce najczęściej używa się kozła stałego, który jest w całości wykonany z szyn, które są odpowiednio wygięte na tzw. "kozie rogi". W przypadku tego rodzaju, przepisy nakazują zasypanie szyn źwirkową nasypką na odległość 30 metrów od kozła, gdzie ilość metrów jest znacznie większa dla toru, który prowadzi w kierunku rzeki, urwiska lub innej trwałej przeszkody.

Kozły betonowe oraz samohamujące są zazwyczaj budowane tam, gdzie istnieje uzasadniona potrzeba maksymalnego wykorzystania toru, czyli na większej ilości polskich dworców.

Obecnie kozły oporowe można spotkać głównie na bocznicach czy torach ładownii.

Na podstawie wikipedii oraz kolejowego komisu opracował Jan Parszewski

[rustsaltz]

Eeee... Coś Kolega pokiełbasił z odległościami: powinno być zasypane na odległości 5-10 metrów przed kozłem stałym, a na żeberkach ochronnych -30 metrów dla kozłów przy semaforze wjazdowym i 15 m dla kozłów przy semaforze wyjazdowym. Jeżeli żeberko prowadzi w kierunku rzeki, urwiska lub innej przeszkody to odległość do tej przeszkody powinna wynosić co najmniej 100 metrów, a tor powinien być zasypany co najmniej na 30 metrów. Jeżeli odległość nie może wynosić co najmniej 100 metrów to można ją zmniejszyć do 50 metrów pod warunkiem zasypania terenu za kozłem żwirem na wysokość co najmniej 50 cm na długości co najmniej 30 m, a górna powierzchnia warstwy żwiru nie może mieć spadku w kierunku niebezpiecznym.

W dodatku: kozłów żelbetowych nie należy umieszczać na końcach torów przewidzianych do wydłużenia.
Kozły samohamujące należy dobrać biorąc pod uwagę dopuszczalną prędkość na linii i masę taboru ustaloną w projekcie.


Na podstawie instrukcji D1