Zbigniew Szałkiewicz - "Sygnalizacja kształtowa"

[mikrobart]

Szła dziewczyna,raz przez tory,
Zobaczyła semafory,
Patrzy w górę,to się rusza!
Pokutuje czyjaś dusza?

Tak dziewczyna pomyślała,
I na stację poleciała,
Tam spotkała dyżurnego,
Co wesoły chłop był z niego.

Pokazała mu dziewica,
Znany gest Kozakiewicza,
Zapytała:-Jak,to działa?
Musisz się rozebrać mała.

Odkrywając wdzięki ciała,
Jego również rozebrała,
Gdy,złapała za rozporek,
Zobaczyła semaforek.

Który,z wolna się rozwijał,
Jak łabędzia długa szyja,
Także,szybko się podnosił,
Dosięgając już ud Zosi.

Trenowali,tak do rana,
A,gdy nadejść miała zmiana,
Chcąc nie mówić nic nikomu,
Pobiegła Zosia do domu.

Tam ją matka zapytała:
Gdzieś Ty całą noc siedziała?
Nie siedziałam,lecz na stacji.
Uczyłam się sygnalizacji.

Jak,wygląda "wolna droga",
Na ten sygnał czasu szkoda,
Za to,dobry sygnał "stój",
Wskazał mi semafor-zbój.

I tak co dzień tam latała,
A nauki pobierała,
Bo,godny zainteresowania,
Był semafor Pana Frania.

Tutaj morał się wyłania,
Więcej nic tu do dodania,
Najważniejsze,nie bez racji,
Kształty są...sygnalizacji!!!